Terwijl koude regendruppels sterven op mijn gezicht en mijn
innerlijke littekens boetseren , tuur ik in de eeuwige duisternis en
wordt ik genegeerd door de kilte die ik al lang niet meer voel.
In de kennis dat ik ook deze dag zal eindigen in een gitzwarte kamer
waarin het lijkt dat de slagbomen op de grenzen van gisteren en
vandaag fluïde zijn geworden en ik alleen maar kan denken aan
de nooit-geboren kussen die samen met jou verdwenen achter
het zwarte satijnen gordijn van een balancerend noodlot.
Terwijl mijn demonen barbecueën in mijn hart, speel je de harp op
mijn ziel en met elke handbeweging voel ik een verfrissende douche
van memories en anekdotes op het funerarium van mijn desolaat leven.
Morgen begint weer de forensische zoektocht, zoals elke dag, naar
tekens van jou die ik per uitzondering lijkt te herkennen in de ogen
van een onschuldig kind, de zwoelte van de zomerwind of de trouwheid
van een Duitse herder, af en toe doorbreekt je onzichtbaarheid mijn
dagen omdat houden van de navelstreng is van de kosmos.
Wacht op mij, zoals ik nu adem voor jou.
Dum spiro spero.
Foto: rechtenvrij.
