Moeiteloos haalde ik je uit de menigte, je was als een wilde orchidee
in een desolaat woud, je ziel was eenzaam in een zee van mensen en
zelfs met het uiterlijk behang waarmee je dacht je te kunnen verstoppen
voelde ik de tergende eenzaamheid in je ziel, essentie van je wezen,
onzichtbaar en verstopt, je schreeuwde het uit met de glimlach en
ondanks je conversaties die net zoals de golven op een strand bleven
komen, was er een cape van stilzwijgen over je ziel drukkend present.
Als een lege sloep in een Atlantische storm zag ik je blik zoeken naar
dat wat je nog geen naam had gegeven, een warrig gevoel dat aanvoelde
als een bijna dierlijk instinct, je ogen doolden de zaal rond met een
alledaagse vermomming, je gezicht bleef mooi in plooi maar je ziel
weende omdat je al zolang op een vruchteloze zoektocht was, eventjes
keek je mijn richting uit, en ik zag je pupillen in nederigheid aarzelen.
Je aandacht werd gestolen door een plezanterie van de omgeving en
de ophaalbrug van je ziel werd haastig opgetrokken, geruisloos stil.
