Cameron

Toen mijn hart brak hebben ze het samen gehouden met prikkeldraad en

nu is het niemandsland voor iedereen, met röntgen nieuwsgierigheid

ziet me nu nog je naam getatoeëerd op de bloeddoorlopen breuklijn.

Mijn ogen kijken anders naar je portret nu dat je uit mijn leven verdween,

vreemd genoeg lijken de kleuren te vervagen net zoals de herinneringen

in mijn vermoeide geest, je blik en je woorden waren mijn elixir waar ik

laveloos van kon drinken en met liet denken dat ik de tijd kon temmen.

Toen ik je ogen zachtjes sloot, was mijn snelweg naar de hemel afgebroken,

eenzaamheid werd mijn metgezel, want de griffier van mijn geweten viel

plotseling weg, de leegte was de draaikolk waarin vuurtorens en redders

niet tegen op konden, in de verzuchting van de laatste adem, werd mijn

schaduw zwart, mijn gebroken hart aan flarden geschoten door het lot terwijl

raven mij volgden op mijn bedevaart waar ik niet alleen jou maar mezelf verloor.

Toen je afscheid nam met de bezegelingskus op het natte wegdek, voelde

ik mijn verhaal landen op je lippen om mee te nemen naar een betere plaats

daar waar mensen elkaar geen pijn doen, en woorden niet ijdel zijn, voor

de allereerste keer kon mijn ziel niet meereizen met zijn tweeling die aanwezig

was in je imposant hart, waar er geen plaats was voor haat of verdriet,

nu huis je in mijn brein, en hou ik je levendig dankzij mijn gebroken zinnen,

omdat ik op die manier kan praten met jou over de grenslijn van mijn leven.