De hartslag van Tokio pulseerde op het ritme van je ademhaling en je ogen
keken me uitnodigend aan met de gekruide speelsheid die me in verroering
bracht eens te meer omdat houden van het absint is van de koortsige nacht.
De manier waarop je, je satijnen lippen bevochtigde was de belofte van de
avond waarin we zouden verdwalen omdat de stad ons omhelsde in de
additieve roes waarin onze namen versmolten tot een nieuw zijden verhaal.
De hartslag die revolteerde in mijn halsslagader capituleerden voor de
ongeremde schoonheid van je ogen, die mijn hart keer op keer kon veroveren
op de slagvelden van betonnen straten die kreunden van afgunst onder
het geluid van onze fluisterwoorden en kussen die de wereld probeerden te helen
omdat niemand kon begrijpen waarom twee gescheiden zielen zichzelf
terugvinden in de magie van een korte episode in de hartslagen van de tijd.
Jouw hartslag had het geluid van duizenden taiko drums die vanuit de bergen
het signaal gaven van de overgave van twee harten die voortaan klopten als een
palpitatie die de grond kon doen beven, gebouwen doen wankelen en de stad
en de wereld kon hertekenen als een architect van harten en zielen omdat
mensen hun lot laten dansen op de emoties van de dag en de extase van de nacht.
